سهراب سپهری

شب ارامی بود

میروم در ایوان تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست

گل لبخندی چید هدیه اش داد به من

خواهرم تکه نانی اورد امد انجا

لبه پاشویه نشست

پدرم دفتر شعری اورد تکیه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند و مرا برد به ارامش زیبای یقین

با خودم می گفتم

زندگی راز بزرگی ست که در ما جاریست

زندگی فاصله امدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی ابتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی،که به هنگام ورود امده ایم

دست ما در کف این رود بدنبال چه میگردد؟

زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها میماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله ی گرمی امیر تو را،خواهد کشت

زندگی درک همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان

فردایی است ،که نخواهد امد

تو نه در دیروزی و نه در فردایی

ظرف امروز؛پر از بودن توست

شاید این خنده، که امروز دریغش کردی

اخرین فرصت همراهی با،امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

به جای میماند

زندگی،سبزترین ایه در اندیشه برگ

زندگی،خاطر دریایی یک قطره،در ارامش رود

زندگی،حس شکوفایی یک مزرعه،درباور بذر

زندگی،باور دریاست در اندیشه ماهی ،در تنگ

زندگی،ترجمه روشن خاک است، در ایینه عشق

زندگی،فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

اسمان،نور،خدا،عشق،سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور،در نبندیم به ارامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل بر گیریم

روبه این پنجره،با شوق سلامی بکنیم

زندگی،رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من،وزن رضایتمندی است

زندگی،شاید شعر پدرم بود که خواند

چای مادر،که مرا گرم نمود

نان خواهر،که به ماهی ها داد

زندگی،شاید ان لبخندی است که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات است،میان دو سکوت

زندگی،خاطره امدن و رفتن ماست

لحظه امدن و رفتن ما،تنهایی ست

من دلم میخواهد

قدر این خاطره را دریابیم

 

 

زنده یاد سهراب سپهری