مرد اگر بودم...
نبودنت را غروبهای زمستان در قهوه خانه ای دور سیگار میکشیدم...
نبودنت دود میشد و مینشست روی بخار شیشه های قهوه خانه...
بعد تکیه میدادم به صندلی...
چشم هایم را میبستم...
و انگشتانم را دور استکان کمر باریک چای داغ حلقه میکردم...
تا بیشتر از یادم بروی...
نامرد اگر بودم...
نبودنت را تاحالا باید فراموش کرده باشم...
مرد نیستم...
اما...
نامرد هم نیستم...
زنم و نبودنت پیراهنم شده
لحظه ی دیدار نزدیک است
باز من دیوانه ام،مستم
باز میلرزد،دلم،دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم
های!نخراشی به غفلت گونه ام را،تیغ!
های!نپریشی صفای زلفکم را،دست!
ابرویم را نریزی،دل!
ای نخورده مست
لحظه ی دیدار نزدیک است.
می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ان چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را؟
چتر هارا باید بست
زیر باران باید رفت...
فکر را،خاطره را،زیر باران باید برد.
دوست را زیر باران باید دید
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت،حرف زد،نیلوفر کاشت...
سهراب سپهری
حال من خوب است اما با تو بهتر میشوم
اخ...تا میبینمت یک جور دیگر میشوم
با تو حس شعر در من گل میکند
یاسم و باران که میبارد معطر میشوم
در لباس ابی از من بیشتر دل میبری
اسمان وقتی که میپوشی کبوتر میشوم
انقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو
میتوانم گه گاه مایه دلگرمی شوم
میل توست اما بی تو باور کن که من
در هجوم باد های سرد پرپر میشوم
آری، آغاز دوست داشتن است
گر چه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا حذر کردن
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب بجای می ماند
عطر سکر آور گل یاس است
فروغ فرخ زاد
...
شراب سینه ی تنگ غروب یعنی تو
و هر چه هست در این چارچوب یعنی تو
بهانه داده به دستم تو گونه ی سیبت!
دعای حاجت اغفر ذنوب یعنی تو
برقص تا که برقصد به عشق تو امواج
نشاط مردم اهل جنوب یعنی تو
قسم به صبح و به مشق قلم که خواهد گفت
به نام عشق که هر چیز خوب یعنی تو
دمیده از نفست یا محول الاحوال
یقین شده است بهار قلوب یعنی تو
بهار قاصر هر سنگ و چوب یعنی من
دلیل بودن یک حس خوب یعنی تو
سید مهدی نژادهاشمی
به خاطر غریب و بی صدا امدنش
به خاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش
به خاطر خش خش گوش نواز برگ هایش
به خاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش
به خاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی
به خاطر بوی مست کننده ی خاک باران خورده کوچه ها
به خاطر غروب های نارنجی و دلگیرش
به خاطر شب های سرد و طولانی اش
به خاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام
به خاطر پیاده روی های شبانه ام
به خاطر بغض های سنگین انتظار
شب ارامی بود
میروم در ایوان تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی اورد امد انجا
لبه پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری اورد تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند و مرا برد به ارامش زیبای یقین
با خودم می گفتم
زندگی راز بزرگی ست که در ما جاریست
زندگی فاصله امدن و رفتن ماست
